با سلام
من هم فکر می کنم که دوران مبارزه مسلحانه به پایان آمده است و فراتر از آزادی جسمی، آزادی روحی ست. هیچ کس نمیتواند مردمی را که فکرشان آزاد و فرهنگشان والاست در اسارت قرار دهد. چیزی که مردم ایران را به اسارت در آورده است یک فرد یا یک گروه نیست، بلکه یک تفکر است یا بهتر بگم فرهنگی ست که هیچ تفکری پشت آن نیست. یک تفکر تحمیلی. و قطعا دوران تحمیل نیز به سر خواهد آمد: الملک یبقی مع الکفر ولا یبقی مع الظلم. گاهی با خودم فکر میکنم که فعالیت های فرهنگی کاری بسیار مشکل است و احتمالا بی پایان، اما تصمیم گرفته ام (به قول فروغ فرخزاد) که: دگر به پایان نیاندیشم که همین دوست داشتن زیباست
ایران/تهران
