انسان برای رشد و پرورش استعدادهايش علاوه بر امكانات مادي، فكر آسوده و وقت آزاد مي‌خواهد. وقتی جامعه‌ای به لحاظ مادی ضعيف بود و امكانات اندک آن نيز به بهای فقر اکثريتی از مردم جامعه در اختيار اقليتی قرار گرفت، مردم نه تنها نگران آيندة خويش می گردند، بلكه وقت و نيرو و فكرشان صرف تهية اولين و ابتدايي‌ترين مايحتاج زندگی خواهد شد
