دغدغه اصلی همه «دمکراسی خواهان» بايد اين باشد که در فردای ايران که قرار است «آزادی و دمکراسی»
حاکم گردد، کدام انديشه يا کدامين رويکرد، ميتواند «دشمن دمکراسی» حاکم تلقی گردد. فرض من البته اين است که «دمکراسی» به صورت يک «پارادايم» در بين همه گروه ها و جناح های «اپوزسيون» به رسميت شناخته شده است
