خاطرات شخصی را باید تبدیل به یک درد و خاطره و حافظهی جمعی کرد. بسیاری از رمانهای متوسط این روزها در ایران با تهمایهای از خاطرههای شخصی، هرگز نتوانسته به یک اثر خلاقه در قفسهی ادبیات داستانی ماندگار شود. شاید اگر این خاطرات با قدرت نوشته میشد تبدیل به حافظهی عمومی میگردید...