منیره برادران
در دهه ٦٠ یک نوع همزیستی تنگاتنگ بین ما، زندانیان چپ و بهائیها در زندان اوین برقرار بود. اتاقها و بندهامان مشترک و از اتاق زندانیهای مسلمان جدا بود. این همزیستی البته اختیاری نبود، بلکه به اراده مقامات بود که نکته مشترکی بین ما زندانیهای «کافر» و بهائی یافته بودند: ما هر دو «نجس» محسوب می شدیم و مسلمانها باید از ما دوری می کردند. با این کشف بزرگ ما و زندانیان بهائی در یک طبقه بندی قرار می گرفتیم.
