حاکمیت اگرچه توانست به اهداف خود در این انتخابات دست یابد و توانایی خود در تسلط بر جامعه و کنترل بحران خارجی را نشان دهد منتها این موقعیت بر یک تعادل ناپایدار قرار دارد که با بستن تمام دریچه ها امکان بروز حرکت های انفجاری و گسترش پتانسیل انقلابی در لایه های اجتماعی را افزایش می دهد. بدبن ترتیب اگرچه استراتژی مدیریت سیاسی کنونی حاکمیت و شیوه های سرکوب و سلب حقوق به کار گرفته شده، تهدید جدی برای نیروهای جامعه مدنی، اپوزیسیون سیاسی، روشنفکران، اقلیت های مذهبی و قومی و در یک کلام مردم ایران است، اما در عین حال فرصت هایی را نیز برای جنبش دموکراسی خواهی خلق می کند که در صورت هوشیاری نیروهای تحول خواه می تواند فضا را تغییر دهد و به دور ناکامی های تاریخ معاصر در تکوین دولت مدرن، توسعه گرا، دموکرات و پاسخگو پایان دهد.