این غزل را پدرم در زندان سروده و به دلیل نداشتن کاغذ و قلم آن را حفظ کرده است. اما بعد از کشته شدن خیلی از همبندی هایش و با این فرض که شاید او نیز در همان سال ها کشته شود، این غزل را از طریق یکی از همبندهایش که حرفه اش موسیقی بوده و با پدرم همسلول بوده است، به دست مادرم می رساند سهراب مختاری