روزگار کثیفی است نازنین
اینروزها دستگاه قضایی و امنیتی کشورمان سخت گیریهای عجیبی را اعمال می کنند بر فعالان زندانی ،سخت گیریهایی که نقش مثال نقض را دارند برای این ادعا که "ایران آزادترین کشور دنیا است".نمونه هایش زیادند و اگر تنها بسنده کنم به کارنامه ی یک ماهه ی این نهادها شاید به راحتی بتوانم و بتوانند امثال من که اثبات کنیم:ایران آزادترین کشور دنیا نیست.
صبر کنید تا بگویم.در دادنامه ی محمود صالحی آمده است:حق استقاده از اینترنت را ندارد،یا در دادنامه ی چنور فتحی هم قید شده :حق مطالعه ی مجلات یا سایتهایی را که غیر خودی اند ندارد.از دادنامه که بگذریم و به زندان برویم،محمد صدیق کبودوند را موظف کرده اند هر بار که قصد رفتن به توالت را دارد،نامه بنویسد و از در سلول به بیرون بیاندازد تا هر وقت که زندانبان راهش به راهرو افتاد،درخواستش را مورد بررسی قرار دهد و اگر مرد خدا باشد زندانبان و عصبیش نکرده باشند تازه آنوقت اجازه ی رفتن به توالت را به او می ده
