منیره برادران
در سال ٦٠ بنای ننگینی در جامعه پایه گذاشته شد: شکنجه و اعدام قبح خود را از دست داد و کشتار هزاران نفر که در روز روشن اتفاق افتاد، دیگر یک تابو نبود. حتی اعدام نوجوانان و زنان باردار هم حیرت کسی را برنیانگیخت به بیان دیگر فضای ارعاب دوزخی حسهای انسانها را فلج کرد. بر چنین بنای ننگینی بود که قتل عام زندانیان در سال ٦٧ ممکن گردید. جنایت سال ٦٧ ، ترورهای بعدی در دهه ٧٠ و قتلهای زنجيرهاى و اخیرا مرگ مشکوک اکبر محمدی در زندان ريشه در بنیانی دارد كه سال ٦٠ شروع آن بود. و این بنا همچنان پابرجاست