پيشنهادم به دوستان فعالم در جنبش زنان ايران اين است که تنها ماندن خود را فراموش کنند و از هم اکنون به ياری جنبش کارگری
بشتابند. همسران اين کارگران و زنان کارگر نيز بخشی از پيکره جنبش زنانند. چگونه ميتوانيم در مقابل گرسنگی، فقر، دستگيری و شکنجه و آزار و اخراج آنان سکوت کنيم؟ آری آری هزينه دارد اما اگر از هزينه ميترسيد لطفا`ديگر نام فعال بر خود نگذاريد. بنظر من تجربه 22 خرداد ثابت کرد که فعالان جنبش زنان توانايی سازماندهی و پيشقدم شدن دارند. امروز نيز اين سکوت را زنان ميتوانند بشکنند، اگر بخواهند
